Tamam! Kabul ediyorum suçlu benim.
Hatayı yaptığım gibi cezasını da çekerim.
Onları bırakın mutlu olsunlar,
Ben duygularımı alır çeker giderim.
Sizleri unutacağımı sanmayın sakın.
Kalbimin içinde, ortasına yakın,
Yaşayacaksınız; kanım duruncaya dek;
Beni yeter ki unutmayın hep hatırlayın.
Geriye yalnız şiirlerimi bırakıyorum.
Farklı yorumlara konu olmak istemiyorum,
Arkamda başka eserler bırakarak,
Hep aynı kalmak; sonsuza dek…
Beni umursamayan babam mı?
Hep yanımda olan annem mi?
Yoksa öyle sanan, öyle düşünen ben mi?
Suçluyu biraz da yakında aramalı belki de.
Ölüm kurtuluş değil benim için,
Hele de bir şeyler bırakmadan geride.
İyi yada kötü, hatırlayacak kimseler,
Elbette bırakmalıyım güzel eserler.
Yaşama sevincim yok benim,
Hayata bağlayacak şeylerde.
Herkes yaşadığı için yaşarım,
Yalnız olarak, içimdeki şair ve ben.
Karamsar olduğumu sanmayın hemen.
Aslında çok hayallerim var, pek çok,
Bir çoğu gerçekleşmeyecek.
Bir rüya olarak yaşayacak hep.
Bana hayal kurduran şarkılar mı?
Hep umut dolu, alt yazılı filimler mi?
Yoksa bunları çok ciddiye alan ben mi?
Suçlu kim, sen mi, o mu, yoksa ben mi?
Hayatta kalmak amaç değil benim için,
Yalnızca bir araç suçluyu bulmak için.
Siz yardım etmeseniz bile,
Onu bir gün keşfedeceğim.
Gülleri sevmem, sevgiye benzetildiğinden.
Toprağı da sevmem gülleri beslediğinden.
Güller güzel mi gerçekten hiç bilmem,
Sadece nefret ederim, asla sevmem.
Sevgi o kadar küçük mü ki içine sığsın,
Kolay biter mi ki hemen solsun.
Acı çekmesin diye suya koymam onları,
Gülün temsil ettiği sadece ilgi benim için.
Yaşamın anlamı yok benim için.
Sadece adı var harflerden oluşan,
Tıpkı dikenli yolları gibi.
Anlaması zor, kabullenmesi kolay.
Birinin adını unutmak kolay
Ya yüzünü, anlattıklarını,
Beni yaşatan baş rol oyunculuğunu,
Unutmak yok, asla yok…
Lütfen artık söyle,
Suçlu kim sence?
O mu, toplum mu?
Yoksa bunları anlamayan ben mi?