Uçurumların kenarlarını,
Mesken tuttum kendime.
Yaptıklarımı ve yapacaklarımı,
Yargılamak için evimde.
Her zaman hazır oldum;
Mavi derinliklerde uçmaya.
Vazgeçebilirim her şeyden,
Maviliklere bürününce.
Parmaklarımın arasından,
Hayatın akıp gittiğini görmek,
Tek arzum benim,
Bir taşa adımı kazımak .
Bir dağın tepesine,
Bekçi yapsınlar beni.
Üzerime çiçek ekmesinler ki,
Gelip gitmesin canlılar.
Yaşadıklarımı anımsatacak,
Bir hatıra kalmasın bende.
Alın hepsini içimden,
Güzele dair ne varsa.
Resimlerimin külleri,
Gökyüzünü kaplasın.
Bir fırtınaya takılıp,
Sensiz vadilere varsın.
En çok ölümü arzulayan,
Kalbim değil benim.
Gözlerim kör olsa da,
Sesini duymasam.
En çok yaşamak isteyen,
Düşlerim değil benim.
Onlardan bir kurtulsam da,
Hayatı yeniden sevebilsem.
Bu dünyada ki en iyi şey;
Zamanı geri alamamak.
Yaptıklarımı yargılayıp,
Düzeltmeye çalışmamak.
Bu dünyada ki en kötü şey;
Yaşamak zorunda olmak.
Bunu bir kaldırsalar da,
Yolumuzu bulsak…
Leave a Reply