Son dönemde konuşulan Japonların hızlı yükselişi herkes tarafından ilgi gören bir olaydır. Japonların ekip çalışmasını çok iyi yaptıkları hep dile getirilen konudur.
Hâlbuki Türklerin ekip çalışması konusunda problem yaşadıkları bilinmektedir. Bence Türkler olarak ekip başarısından çok kişisel başarıdan daha fazla haz duyarız. Ekip olarak başarmak yerine ekibi sürükleyen kişi daha çok haz verir bize. Bu olaya en iyi örnek futbol takımlarıdır. Türk futbol takımlarının istikrar problemi bundan ileri gelmektedir. İlk başlarda ekip olarak oynayan takım başarıları arttıkça oyuncuların tatminsizlikleri artmaktadır. Onlar için kişisel başarı daha ağır basmaya başlar. Kişisel oynadıkça da – ekip ruhunu kaybettikçe – kaybederler. Eğer başka birinin önderlik ettiği ekipte yer alıyorsak çalışma isteğimiz azalır, hatta baştaki kişiyi engellemeye çalışır. Bu tür davranışların değişmesinin yüzyıllar alacağı bilinmelidir.
Öte yandan yüzyıllardır yaptığımız bir davranış daha vardır. İmece! Halkımız yüzyıllardır işlerini yaparken imece usulüyle çalışmışlardır. Bu çalışmalar genellikle tarım kemsinde olmakla birlikte ev, okul, cami, v.b. yapımında da uygulanmıştır.
Bence imecenin oluşmasındaki temel duygu yardımlaşmadır. Türklerde birine yardım etme duygusu çok fazladır. Sokakta dilenen birine, yolda arabası kalan birine, ders notları isteyen birine, konuyu anlamamış birine, v.b. hep yardım etmek isteriz. Hatta kanal kazan, duvar yapan iş makinelerini de seyretmeye bayılırız. Fırsat olursa da yardım ederiz. Hatta izin verseler iş makinelerini kullanmaya bile kalkarız.
Bahsedilen bu olaylar karşısında Türklere uygun bir ekip ruhu neden oluşturulmasın?
Bu noktada hatırlatmak isterim ki; yardımlaşma duygunsu kullanan projeler devlet tarafından kullanılmıştır. Bu kurumların başında kooperatifler gelmektedir. Bu kurumların günümüzde birçoğunun ayakta duramama dedenlerine göz atmakta yarar vardır.
Kooperatifler ilk kurulduğunda küçüktü. Üyelerin tamamı aktif olarak çalışmakta, yönetime katılmaktaydı. Birer birey olarak söz sahibiydiler. Fakat birliktelik büyüdükçe yönetim kadroları oluştu. Oluşan kadrolarda tek başına kazanma hırsı hakim olunca üyelerini kaybetmeye başladılar.
Kemal Atatürk’ ün neden demokrasiyi seçtiği de buradan ileri gelmektedir. Her türk yönetime katılmak (karışmak – müdahale etmek) ister. Demokrasimizin bu açılımı artırması daha iyi olacaktır.[1]
Organizasyonlarda üyelerin katılımları artırılırsa daha etkili olunabilir.
Şimdi geçmişten de ders aldıktan sonra konumuza dönersek;
Ekiplerimizi kurarken projeyi ekip elemanı kadar sayıya bölerek herkese bu parçalardan birini yöneten kişi olarak atarsak, diğer elemanları da bu kişiye yardımcı olarak atarsak daha verimli bir çalışma olabilir.
Ancak; bu ekipteki kişiler arasında iş arkadaşlığından öte dışarıda da arkadaş olmaları sağlanmalıdır.bu tüy duyguların oluşması için sosyal faaliyetler düzenlenebilir. Birbirlerine ihtiyaç duydukları hissini vermekte önemli olabilir. Problemli kişiler olduğunda hemen ekipten çıkarılmalıdır. Çünkü bu kişi(ler) ekibin bölünmesine, yardımcı olma isteğinin azalmasına neden olacaktır.
Eğer bölünmeyi engelleyemiyorsak projeyi gözden geçirerek oluşan iki ekine göre ayarlama yapmakta yarar vardır. Bu iki ekibin bir birine ihtiyaç duymayacak şekilde projenin parçalarını almaları mantıklı olacaktır.
Burada karşımıza çıkan bir diğer duyguda Türklerde çok fazla olan işine karışılmama duygusudur. Türkler bunu sevmezler. Bu nedenle bir araya gelip bir konu üzerinde çalışmakta zorlanırlar. Her biri ister ki o konuda ana fikirleri o versin. Bu tür duyguların kötü etkileri herkesin birbirine ihtiyacı olduğu duygusunun pekiştirilmesiyle ortadan kaldırılabilir.
[1] Konu dışı.
Tamamen kendi fikirlerim ve yorumlarımdır.