Dağları çevreleyip sarmış yeşil bir bulut,
Yaşam fışkırıyor her tarafından.
Ağaçlar arasında küçük bir fidan,
Tehlikeye açık her yanından.
Kızıl alev her doğudan yükseldiğinde,
Bir korku başlıyor yüreğinde.
Bu daha ne kadar sürecek tanrım?
Bulutlara varıncaya dek dayanacak mıyım?
Ovalardan yuvarlanmak isteyen taşlar gibi,
Seni bekleyeceğim, sende beni bekle!
Sokaklarında kaybolmak istediğim ,
Taştan duvarlarla çevrili İstanbul.
Güneşin batışının görünmediği derin sokaklarda,
Rahatlamaya başladığım akşam vakitleri,
Unutulur gider eski hatıralar,
Tıpkı yaz gecesi yıldızları gibi.
Taş yığınları ve çöplerle dolu sahilinle,
Dalgaların kumsala vurmadığı denizinle,
Yuttuğun milyonlarca insanınla,
Beni de bekle İstanbul!
Leave a Reply