Gümüş bir kalbim var ikiye bölünmüş
Bir yarısı arkadaşlarımda, kalbinizde
Beni şiirlerimden tanırsınız yazamasam da
En iyi siz anlarsınız, anlatamasam da
Diğer yarısı aşık olmaya aşık
Unutur belki de üzerinden yıllar geçerse
Bir kalbe bağlanır zamanla isteksizce

Birini aradım hayatım boyunca
Sorunlarımı çözmeme yardımcı olacak
Ben anlattıkça rahatlamamı sağlayacak
Beni bana anlatacak birini

Önceleri sandım ki bu dost yalnızlığım
Hep beni başucumda bekleyen
Sorunlarımı dinleyen yalnızlığım
Zamanla sıkıldı benden
Ben anlatırken ıslık çaldı, gözlerini sakladı
Bir gün geldi cevap verdi
Biz ikimiz daha mutluyuz
Çevremdeki insanlara baktım
Yalnızlığıma darıldım, uzaklaştım

Benim aradığım benim gibi olmalı
Dertleri, üzüntüleri tatmış olmalı
Bu bir insan olmalı
Seni buldum sonra dertler içinde
Sorunlarını anlatacak birini arıyordun
Tıpkı benim seni aradığım gibi

Hep sen bana anlattın içindekileri
Ben sadece dinledim, sustum
Bana sıra gelmiyordu senden
Dertlerin bir duvar gibi sarmıştı etrafını
Seni insanlardan koparacağından kortum
Dinledim seni yalnız dinledim
Bana sıra ne zaman gelecek diye hiç düşünmedim

Seni dinlerken sorunlarımın çözümünü buldum
Dertlerimin arasından yeniden doğdum
Artık insanlarla ilişki kurabiliyorum
Sen konuştukça ben yanlışlarımı öğrendim

Sen anlattıkça bazı hayallerim yıkıldı
Ama önemli değil yeni bir dost kazandım
Hayal yeniden kurulabilir ama sen asla
Belki sorunlarını anlatarak çözemezsin
Bir de dinlemeyi denemelisin

Sana lazım olursam
Hep kapının ardındayım

Seni sordum yalnızlığıma
Cevap veremedi uzun süre bana
Yalnızca avutmak istedi beni
Benim korkum seni kaybetmek değil
Sana kavuşup yalnız kalamamak
Ben seni değil, yalnızlığını seviyorum aslında.

Yalnızlığım doğru cevap vermiyor mu bana
Aslında beni yaşatan yalnızlığım değil mi
Ben acı çektiğim için mutlu değilim
Gerçek acıyı seni sevdiğimi söyleyip
Cevap veremezsen çekeceğim
Ben bu acıyı çekmediğim için mutluyum
Ben seni değil, hayalimdeki seni seviyorum

Seni karşıma alıp sevdiğimi söylemek zor
Ama hayalin korkularımı vurmuyor yüzüme
Bir şeyler söylersem sadece dinliyor sessizce
Benim amacım sana bağlanmak değil
Birileri sorduğunda cevap verebilmek sadece
Ben seni değil yalnızca adını seviyorum

Benden boşuna bekleme o kelimeleri
Asla sana söylemeyeceğim seni sevdiğimi
Bana yardım etsin diye seviyorum hayalini
Hedefime ulaşırken desteklesin beni
Aslında ben seni değil, hayalini seviyorum

Seni karşımda bulunca yapacak bir şey bulamıyorum
Ellerim ayaklarıma dolaştığı için değil,
Seni sana anlatamadığımdan
Seni anlatacak kelimeler bulamadığımdan
Aslında ben seni hiç tanımıyorum ki

Ben hayalimdeki seni tanıyorum
Onu anlatabilirim kelimelerle sana
Bir fotoğrafa bakıyormuş sanırsın kendini
Dünyada böyle insanlarda var mı dersin
Yok, yok aslında o sadece hayalin
Ama sen kopyasın, hayalinin kopyası

Ben seni hayaline benzediğin için sevdim
Aslında ben hep hayalini sevdim.

Sevdiğim bir ağaç vardı onu kuruttum
Artık yollar kadar yalnız dağ kadar boş kaldım
Ağaçlar mı birbirine benzer dağlar mı bilmem
Tek bildiğim sevdiğim ağacıda kuruttuğum

Ağaçlar birbirlerine bağlıdır, ayrılamazlar
Alıp başlarını ta uzaklara varamazlar
Yalnız büyüdüklerinde giderler uzaklara
Şiir defterimde dize olur geri dönerler bana

Şiirlerim mi kırdı diğer ağaçları bilmem
Teker teker kurudular uzaklaştılar benden
Şimdi ormansız kalan bir dağ gibiyim
Her yağmur yağdığında hüzünlenirim
Yavaş yavaş erir kendimi denizde bulurum
Eski günlerime dönmek istiyorum
Sevildiğim yem yeşil günlere…

Gidenler sevgimi de götürmüş kalbimden
Sadece taş yığınları bırakmışlar geride
Bu dağ artık bir otu bile sevemez
Bekler üzerinden bir yol geçsin diye

Bekler, fakat fazla zamanı yoktur
Deniz de onu kollarına bekler
Vedalaşır bulutlarla, ırmaklarla
Ayrılık acısını çeker sinesine
Denize yolculuk başlar, benim de kalbimde
Bir sahile kumsal olur kısa sürede
Sevgililer üzerinde gezer, hayal kurar
Onu orda yalnız bırakır ayrılırlar

Ey koca dağ, yalnız ikimiz kaldık şu sahilde
Özgürlüğümü bana verecek sulardan
Bir gemi beklerim ta uzaklardan
Fazla zamanım da yoktur, toprak ta beni bekler

Sen yalnız ben yalnız buluşalım
Sen mutsuz ben mutsuz mutlu olalım
Sen affet ben unutayım bir arada olalım

Sen yalnızsın ben de yalnızım
Sen umutsuzsun ben umutluyum
Seni hep bekleyeceğim, gelir misin
Birimiz kazanacak oda benim

Yıllarca seni aradım dağlarda
Yaşadığın yerlerde, sularda
Anladım ki seni denizde bulabilirim
Derelerde takip ettim seni
Dereler ise ırmakları
Irmaklar ise nehirleri takip etti
Nehir seni bana getirdi
Ama sen yoktun, sadece adın vardı

Bir hayalim vardı denizleri aşacaktım
Bir umudum vardı rüyalarında rol alacaktım
Bir gerçek vardı benimle kalacaktın

Karadeniz’in yemyeşil bostanlı bir köyünde
On yedi Mart seksen birde bir çocuk doğdu
Daha doğmadan çizilmişti kaderi
Doğar doğmaz şansızlıkları da başladı
Kendi halinde oynayan bir çocuktu
O dönemleri kendisi bile hatırlamadı
Kendini tanıdığında yedi yaşındaydı
Onca yıl nasılda geçip gitmişti
Artık okula gidiyor ders çalışıyordu
Sonra onu bir yarışa soktular, görüşünü almadan
Zaten alamazlardı görüşünü de
Çünkü o kendi halinde bir çocuktu
Ailesi hiç umutlu değildi kazanacağından
Ama kazanmıştı, başarmıştı bu yarışı
Ama bu yarış ona yarardan çok zarar getirmişti
Tam beş yıl boyunca aynı yolu tepti
Sonra kendine geldi ve tekrar çalışmaya başladı
Çünkü onu tekrar yarışa sokmuşlardı
Kazanacak mıydı acaba bende bilemiyorum
Kendisine sormak lazım
Ruhu diyor ki kazanacaksın, kazanmalısın.

Yaşamak özgürlük mü?
Ben hiç özgür olamadım.
Yaşamak sevmek mi?
Ben hiç sevemedim.
Yaşamak nedir ki?
Ben hiç yaşayamadım.